In 2022 verscheen bij Arcos Publishers het laatste deel van de driedelige serie NT2-leesboekjes Nieuwe vrienden, onder de titel Eigen baas. Deel 1 en 2, Een huis met een tuintje en Een rare reis, waren in de twee jaren ervoor uitgekomen.
Uitgeefster Kirstin Plante maakte in 2021 twee filmpjes en zette die op YouTube: over mijn schrijverij en over het ontstaan van deze serie.
Eigenlijk schrijf ik verhaaltjes vanaf het moment dat ik woorden op papier kan zetten. Dat is niet zo gek: mijn vader, Klaas Woudt, was drukker, uitgever en schrijver. ‘Boekjes maken’ vond hij het leukste wat er bestond en dat droeg hij op ons, de drie kinderen, over.
Ik ben de oudste van die drie. Mijn zusje Martine ging later literatuur vertalen uit het Frans, ons broertje Jan Pieter werd journalist.
We groeiden op aan de oever van de Zaan en waren in de zomer veel in en op het water. ’s Avonds mocht ik in mijn pyjama een boek uitzoeken in de boekwinkel naast ons huis. Als ik het uit had, moest het weer terug naar de winkel, dus voorzichtig lezen was de kunst.
Als meisje van zes wist ik met grote stelligheid dat ik schrijfster wilde worden. Ik wilde ook ‘mensen helpen’. Ik wilde het allebei.
Na het gymnasium duurde het toch nog tien jaar voor ik van het schrijven mijn beroep maakte. In de tussentijd studeerde ik enkele jaren pedagogie, werkte als activiteitenbegeleidster in een verpleeghuis en een kindertehuis, schreef verhalen voor de kringgesprekken van een basisschool, combineerde een paar jaar een studie Nederlands aan de UvA met een mbo Engels, werkte als tekstcorrector voor uitgeverij Kosmos, woonde in een commune (de Leefwerkschool), waar ik lesgaf in Engels en handvaardigheid en ging uiteindelijk in Bath, Engeland wonen om de taal daar beter te leren en vertaalster Engels te worden.
In Bath maakte en verkocht ik poppenkastpoppen. Mijn zoon Luke werd er geboren. Hij was nog geen jaar oud toen ik met hem weer in Nederland ging wonen. Daar, in Zaandijk, richtten we met zijn vijven het Woudt Collectief op. We gingen samen boekjes maken: mijn vader, broer en ik schreven de tekst, mijn moeder corrigeerde die en mijn zus deed de vormgeving.
Na wat informatieve uitgaven richtte ik me op het schrijven voor kinderen. Zo schreef ik voor Meulenhoff Educatief (nu ThiemeMeulenhoff) vijf AVI-boekjes en kwam er bij Harlekijn Uitgeverij een bundel verhalen voor kinderen uit, Ooievaars op sokken. De volledige tekst daarvan vind je hier. Verder vertaalde ik wat boeken voor kinderen uit het Engels en deed ik regelmatig redactieklussen, meestal voor Meulenhoff Educatief.
De ‘andere kant’, de behoefte met mensen te werken, bleef trekken. In de tijd dat mijn zoon op de basisschool zat, maakte ik met een groep kinderen de schoolkrant. Ik kwam buren tegen die hulp nodig hadden met de taal en ging als vrijwilliger taalles geven aan anderstaligen in diverse buurthuizen. Dat beviel zo goed dat ik uiteindelijk de Post-HBO tot docent NT2 ben gaan doen: Nederlands als tweede taal. Sinds 2009 ben ik gecertificeerd NT2-docent.
Met het certificaat op zak gaf ik ruim vijf jaar les bij taalinstituut NL Training. Het liefst werkte ik daarbij met verhalen. Dat ging vanzelf: ik heb de neiging wat ik vertel in de vorm van een verhaal te gieten.
Toen ik ontdekte dat er een opleiding TPR Storytelling voor taaldocenten zou beginnen in Nederland, ging ik weer naar school, naar de TPRS Academy (nu Dynamic Language Learning). Het was 2014 en ik was inmiddels bij Vluchtelingenwerk gaan werken, waar ik de eerste inburgeringsgroep opzette. Met die groep maakten we een feuilleton. Een deel ervan staat hier.
Datzelfde jaar besloot ik voor mezelf te beginnen en richtte ik Taal aan de Zaan op. Ik ging lesgeven in mijn eigen huiskamer, met uitzicht op de Zaan.
In februari 2024 heb ik mijn honderdste privé-leerling welkom geheten.
Met mijn leerlingen maak ik vaak verhalen op het whiteboard. Eén daarvan gaf de aanzet tot het ontwikkelen van de leesboekjes waarmee ik deze levensbeschrijving begon. En als om het verhaal helemaal rond te maken werd me omstreeks dezelfde tijd gevraagd te schrijven over mijn vader, Klaas Woudt.
In het laatste halfjaar van de Tweede Wereldoorlog maakte Klaas met zijn zus Mart en een groep vrienden een clandestien tijdschrift, Zaans Groen, dat hij met de hand zette en drukte op het voetdegelpersje in de drukkerij die toen nog van zijn vader was en waarnaast ik later opgroeide: drukkerij Heijnis Tsz.
Zijn herinneringen aan die tijd had mijn vader opgeschreven, met de pen, in het fijne handschrift dat ik zo goed ken. Ik kon dus aan het verzoek voldoen en heb dat met grote dankbaarheid gedaan.
